Światło i cień

„Światło i cień”, turecko-­‐niemiecko-­‐polsko-­‐francuska koprodukcja w reżyserii Yesim Ustaoglu, jest wstrząsającym dramatem  psychologicznym o spotkaniu dwóch Turczynek pochodzących z różnych światów. Charyzmatyczna, żyjąca w pozornie udanym małżeństwie Chehnaz pracuje jako psychiatra w odległym nadmorskim miasteczku. Pod jej opiekę trafia w stanie szoku młodziutka Elmas, siłą wydana przez ojca za mąż, za dalekiego krewnego. Chehnaz rozpoczyna trudną terapię, żeby dotrzeć do dziewczyny, która zostaje oskarżona o zabójstwo swojego męża i despotycznej teściowej, jednak nic nie pamięta z feralnej nocy. To spotkanie zmieni życie obu kobiet. „Światło i cień” to zmysłowy portret dwóch kobiet pozbawionych prawa do odkrywania siebie, do kochania i bycia kochanymi, a wszystko w kraju rozdartym między nowoczesnością i tradycją.

Międzynarodowa premiera filmu odbyła się na MFF Toronto w 2016 roku, w Polsce prezentowany był na Warszawskim Festiwalu Filmowym oraz na Orlen Cinergia w 2016 roku. „Światło i cień” zdobyło najważniejsze nagrody na festiwalu w Antalyi w Turcji -­ za najlepszy film, najlepszą reżyserię i najlepszą aktorkę.

„Światło i cień” to produkcja z polskimi wątkami. Film zmontowała Agnieszka Glińska, a muzykę stworzył Antoni Komasa-­‐Łazarkiewicz. Polskimi koproducentkami filmu są Eliza Oczkowska i Klaudia Śmieja (Aeroplan Film). Film był współfinansowany przez PISF – ­Polski Instytut Sztuki Filmowej.

„Chciałam opowiedzieć o osobach, które pozornie nie mają wiele wspólnego. Prowadzą zupełnie inne życie, wywodzą się z innych klas. Chenaz jest psychiatrą, a Elmas niewolnicą znacznie starszego od siebie męża, za którego wydano ją wbrew jej woli. Jedna z nich samodzielnie podejmuje decyzje, druga musi zaakceptować te, które podjął już za nią ktoś inny. Mimo to, jeśli uważnie się temu przyjrzeć, można znaleźć pewne Obie tęsknią za czymś, czego nie mają. I powoli uczą się jak to zdobyć.” (wywiad Marty Bałagi z Yeşim Ustaoğlu, onet.pl)

YESIM USTAOGLU – SCENARIUSZ I REŻYSERIA

Po zrealizowaniu kilku wielokrotnie nagradzanych w Turcji filmów krótkometrażowych Yeşim Ustaoğlu nakręciła swój debiutancki film THE TRACE (IZ). Film został zaprezentowany na licznych międzynarodowych festiwalach filmowych w tym między innymi na festiwalach w Moskwie, Goteborgu, czy na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Stambule gdzie otrzymał prestiżową nagrodę za Najlepszy Film.

Jednak międzynarodową sławę przyniósł Yeşim jej drugi film z 1999 roku PODRÓŻ DO SŁOŃCA (GÜNEŞE YOLCULUK), który znalazł się w konkursie podczas Berlinale i otrzymał nagrodę Blue Angel Award (Best European Film) oraz Peace Prize. Wzruszająca historia odważnej przyjaźni, w kontekście bezwzględnej polityki odniosła także spektakularny sukces na Istanbul Film Festival zgarniając większość nagród w tym za Najlepszy Film, Najlepszą Reżyserię, Nagrodę Publiczoności I FIREPRESCI. Trzeci z kolei film CZEKAJĄC NA CHMURY (BULUTLARI BEKLERKEN) to opowieść o kobiecie zmuszonej przez 50 lat ukrywać się pod fałszywą tożsamością. Premiera filmu odbyła się na Berlinale Panorama, został on także nagrodzony International Filmaker’s Award na NHK Sundance. Podróżując po licznych  festiwalach na całym świecie, film na dobre potwierdził dobrą reputację i mocną pozycję reżyserki.

Także czwarty film Yesim spotkał się ze sporym uznaniem krytyki. PANDORA’S BOX (PUSZKA PANDORY) opowiada historię starszej kobiety cierpiącej na Alzheimera. Światowa premiera miała miejsce podczas Toronto International Film Festival, a film został następnie nagrodzony Złotą Muszlą za Najlepszy Film oraz Srebrną Muszlą za najlepszą kreakcję aktorską na Festiwalu Filmowym w San Sebastian.